سال ۱۳۵۷ و با اوج‌گیری انقلاب اسلامی، مطبوعات در دو مرحله دست به اعتصاب زدند؛ بار اول زمانی که «جعفر شریف‌امامی» نخست‌وزیر بود و تصور می‌کرد می‌تواند با مماشات زمان بخرد و کار خود را پیش ببرد و بار دوم روزی که دولت نظامی ازهاری روی کار آمد و شریف‌امامی سقوط کرد. اعتصاب نخست سه‌روز بیشتر طول نکشید و ۲۳مهر با تعهد دولت به مطبوعات این اعتصاب پایان یافت، کمتر از یک ماه بعد در ۱۴ آبان شریف امامی که به مطبوعات تضمین داده بود، جای خود را به دولت نظامی ازهاری می‌دهد، به‌ناگاه سربازها را به تحریریه جراید کثیرالانتشار کیهان، اطلاعات و آیندگان گسیل کرد و این روزنامه‌ها عملاً اشغال شدند! از ۱۵آبان تا ۱۶دی به مدت دوماه شاهد طولانی‌ترین اعتصاب مطبوعات ایران هستیم. این روایت ظاهر ماجراست، اما چیزی که به آن توجه نشده، آن است که روزنامه‌ها در طول نیم قرن حکومت پهلوی بارها خط عوض کرده بودند!

از آغاز سلطنت رضاخان تا شهریور ۱۳۲۰ مطبوعات جرئت کوچک‌ترین نقدی به حکومت و یا دولت‌های وقت نداشتند، با اشغال کشور در شهریور ۱۳۲۰ توسط قوای متفقین، روزنامه‌ها به‌ناگاه احساس آزادی کردند تا هرچه خواستند بنویسند، تا جایی که همانند اوایل مشروطه نوعی هرج و مرج فضای رسانه‌ای کشور را فراگرفت، همین جراید که زبان به انتقاد و بعضاً فحاشی باز کرده بودند با اقتدار یافتن شاه دوباره تملق گفتند و چشم به دربار دوختند، ۲۵مرداد ۱۳۳۲ کودتای نخست شکست خورد و شاه از کشور فرار کرد و مطبوعات باز احساس آزادی کردند؛ «کیهان» و «اطلاعات» به‌شدت به پهلوی هجمه کردند، اما با پیروزی کودتای ۲۸مرداد و بازگشت شاه، باز روزنامه‌های منتقد این سه‌روز به چاپلوسی رو آوردند!